Yılmaz Özdil ve de bilakis hanımlar

Son bir hafta içinde beynimin köşebentlerine defalarca çarpan gerçeğin uzun bir analiziyle karşınızdayım efenim: Genç kuşak Türkiye hanımefendilerinin Yılmaz Özdil Paşa'ya (yazının geri kalanında kendisine cuk oturan Yozdil kısaltmasıyla anılacaktır) karşı yedi düveli kıskandıran düşkünlüğü ve bendenizde oluşan önyargı.

Çoklu paylaşım sitelerinin sıradanlaştırdığı durumu (Laaa, süper konuymuş. Bunu ayrıca hatırlatın, yazalım) ; bilumum insanların biyografilerini eşeleyerek hepimizin yaptığı eşşekliği icra ederken dikkatimi celbeden bir vakıa var önümüzde: Yozdil'i sürekli (favorites'a ekleme anlamında) "yıldızlayan" genç bir kuşak. Ve bu pek aklı selim olmayan yazar kardeşin, özellikle de üniversiteli 20-30 yaş genç kadınların olduğu kuşağın bir fenomeni haline gelmesi. Tarkan ya da Galatasaray gibi vazgeçilmez bir sevgi öznesi olan Yozdil.

Gözlerinde 'kıyı şeridi' dışındaki bölgeleri küçümseme kısıklığına sahip Yozdil'den hoşlanmam. Zaten daha önce yazılarındaki o aşağılık tavrından dolayı kendisiyle ilgili yazmıştım. Buna ek olarak, şu son hafta içinde önemli bir şeyi daha fark ettim. Aynı anda kendime yönelik bir özeleştiri yapmak için de not düşüyorum bunu: Yozdil'e hayran bir insan, bünyemde (ve de yüzümde) bol asitli soda etkisi yaratıyor. Galiba bu insanları sevemem.

Belki de baştan beri sert çıktığım bir tavrın tuzağındayım. Önyargının kol gezdiği toptancı bakışa doğru yol mu alıyorum? Bilemem. Ancak Yozdil'in - bariz - yeni modernleri kışkırtmaya oynayan, kelime ufandılarıyla dolu, fikir yoksunu satırlarıyla coşuyorsa insan, yaşamdaki hazlarımızın en yakın iki ucu bile yabancıdır birbirine.

Yozdil'in bozuk saat misali iki kez doğruya ayna tutan fikir beyan etmesi, toplamdaki eksi bakiyesini sıfırlamaz. Haklı olduğu iki eleştiri varsa; faşizan, ukalâ ve ayrımcı - hatta bazen düpedüz küstah - ahkâmlarının ceremesini sineye mi çekmeliyiz? Hiç sanmıyorum. Yozdil, okunsa bile ciddiye alınmayacak bir 'fıkra' yazarıdır.

Gençler, 'hastasıyız' çekiyorlar Atatürk'e benzeyen gür kaşlarıyla Ege Denizi'ne mert bakışlar atan Yozdil'e. Neden teveccüh buyuruyorlar? Var belki bir kaç düşüncem bu noktada da:

1. "Vatansever" payesini parlak bir şekilde taşır. Ki hazretin bu uğurda zılgıt atmadığı insan, kurum, kuş, böcek kalmamıştır. Vatanseverin makbul öfkesini soluksuz haykırıyor pis domuzların suratına. Ve üzerine tükürdükleri "vatan hainine" dönüşüveriyor ânı ânına...

2. Dobradır üstad. Dobralığı, şanındandır. Küfür edilecekse çekinmez (ki haklı olduğu bir konudur, bir küfür içte kalmamalıdır), iki harfin yerini değiştirip yine yazar. Ve bu komik kaçan kelime işleri, "Vay babam, sakınmamış yine sözünü" ile karşılanır.

3. Sıkıştığında zengin çekmecesinden bir anti-kahraman çekip masanın üzerine koyar ve onu yazar: Hain, gerici, türbanlı, kürt, RTE, eşcinsel, dinci, maganda, cahil, doğulu, yobaz, sanat düşmanı, hacı, soyguncu, harem ağası... Üretkendir.

4. Okur gündeminin takipçisidir. O yüzden eşsiz 'fikri takibi' ile nam salmıştır.

5. Ulu önder Atatürk'e şeksiz şüphesiz tapınmanın her merhaleye sinmiş işaretleriyle saygınlık edinir. Muhteşem sorgulayıcı 15 yıllık eğitim sürecinde Atatürk'ten başka yüce insan tanıyamamış (ya da tanıtılmamış, at gözlüklü) bir nesil, "tek liderin" saldırılarla yıpratıldığı ortamda bu şövalyeyi candan destekler.

---

Yeni kuşağın parlak ve güzellikte yarışan genç kadınları, düşüncelerini sığlaştırıp, fikir ishali oluyorlar Yozdil'in yozlaşmış diliyle...

Yapmayın, açılın dünyaya. 30'lu ve 40'lı yılların saldırganlığını yansıtan arkaik tonuyla gazetecilik mesleğinin canına okuyan böyle yaratıkları okuyup da dört başı mamur bir fikir edinemezsiniz.

Ha, biz okuyacağız diyorsunuz. Buyrun, "Türkiye Türklerindir" Hürriyet, sayfa üç. Kimsenin yazma hakkının elinden alınmasına gönlüm razı değil tabii... Hayatının sonuna kadar yazsın, siz de feyzinizi alıp, ezberinizi edin.